Share:
Forugh Farrokhzad Poems in Farsi and English
Forugh Farrokhzad was an influential Iranian poet, filmmaker, and feminist icon born on January 5, 1935, in Tehran, Iran. She grew up in a privileged family and received a formal education, which was uncommon for girls during that time in Iran. Despite facing societal restrictions on women’s roles, Forough pursued her passion for poetry and art.
Her literary career took off in the 1950s, and she quickly gained recognition for her innovative and bold poetry, challenging traditional norms and exploring themes of love, femininity, and social justice. Her verses were marked by their emotional depth, raw honesty, and rebellion against societal conventions. Forough’s works often portrayed the inner struggles of women in a male-dominated society and sought to empower them through her powerful words.
In addition to her poetry, Forough Farrokhzad ventured into filmmaking and produced a documentary titled “The House is Black,” which showcased the lives of leprosy patients and challenged the audience’s perception of beauty and humanity.
Tragically, Forough’s life was cut short at the age of 32 in a car accident on February 13, 1967. Despite her untimely death, her impact on Persian literature and the feminist movement continues to be profound. Her poems have become an integral part of Iranian culture, inspiring generations of writers, artists, and women seeking self-expression and social change. Forough Farrokhzad remains a celebrated and cherished figure in the realm of Persian poetry, leaving behind a timeless legacy of courage, artistry, and social consciousness.
Forough Farrokhzad, has left behind a collection of remarkable poems that have touched the hearts of countless readers.
Below are the titles of some of her most well-known poems:
یک شب ز ماورای سیاهی ها
چون اختری بسوی تو می آیم
بر بال بادهای جهان پیما
شادان به جستجوی تو می آیم
سر تا بپا حرارت و سرمستی
چون روزهای دلکش تابستان
پر می کنم برای تو دامان را
از لاله‌های وحشی کوهستان
یک شب ز حلقه‌ای که بدر کوبند
در کنج سینه قلب تو می لرزد
چون در گشوده شد، تن من بی تاب
در بازوان گرم تو می لغزد
دیگر در آن دقایق مستی بخش
در چشم من گریز نخواهی دید
چون کودکان نگاه خموشم را
با شرم در ستیز نخواهی دید
یک شب چو نام من بزبان آری
می خوانمت به عالم رؤیائی
بر موج‌های یاد تو می رقصم
چون دختران وحشی دریائی
یک شب لبان تشنه من با شوق
در آتش لبان تو می سوزد
چشمان من امید نگاهش را
بر گردش نگاه تو می دوزد
از زهره، آن الهه افسونگر
رسم و طریق عشق می آموزم
یک شب چو نوری از دل تاریک ی
در کلبه ات شراره می افروزم
آه، ای دو چشم خیره بره مانده
آری ، منم که سوی تو می آیم
بر بال بادهای جهان پیما
شادان به جستجوی تو می آیم
One night from beyond the darknesses,
Like a star, I come towards you.
Joyfully, on the wings of world winds,
I come in search of you.
From head to toe, with fervor and intoxication,
Like delightful days of summer,
I fill my arms with wild mountain tulips
For you.
One night, like a ring that strikes the moon,
In the corner of your heart, mine trembles.
When it opens, my restless body,
Glides into your warm arms.
In those moments, enchanting and intoxicating,
You will not see escape in my eyes.
Like silent children,
You will not find me in dispute.
One night, when you mention my name,
I chant it in the realm of visions.
I dance on the waves of your memory,
Like sea wildlings.
One night, with eagerness,
My thirsty lips burn in the fire of your lips.
My eyes sew the hope of their gaze
Upon the rotation of your glance.
From Venus, that enchanting goddess,
I learn the customs and ways of love.
One night, like a light from a dark heart,
I kindle a spark in your hut.
Ah, you, the mesmerized gazelle-eyed one,
Yes, it is I who come towards you.
Joyfully, on the wings of world winds,
I come in search of you.
دل گمراه من چه خواهد کرد
با بهاری که می رسد از راه ؟
با نیازی که رنگ می گیرد
درتن شاخه های خشک و سیاه ؟
دل گمراه من چه خواهد کرد ؟
با نسیمی که می تراود از آن
بوی عشق کبوتر وحشی
نفس عطرهای سرگردان؟
لب من از ترانه می سوزد
سینه ام عاشقانه می سوزد
پوستم می شکافد از هیجان
پیکرم از جوانه می سوزد
هر زمان موج می زنم در خویش
می روم ، می روم به جایی دور
بوتهٔ گر گرفتهٔ خورشید
سر راهم نشسته در تب نور
من ز شرم شکوفه لبریزم
یار من کیست ، ای بهار سپید ؟
گر نبوسد در این بهار مرا
یار من نیست ، ای بهار سپید
دشت بی تاب شبنم آلوده
چه کسی را به خویش می خواند ؟
سبزه ها ، لحظه ای خموش ، خموش
آنکه یار منست می داند !
آسمان می دود ز خویش برون
دیگر او در جهان نمی گنجد
آه ، گویی که این همه (آبی)
در دل آسمان نمی گنجد
در بهار او ز یاد خواهد برد
سردی و ظلمت زمستان را
می نهد روی گیسوانم باز
تاج گلپونه های سوزان را
ای بهار، ای بهار افسونگر
من سراپا خیال او شده ام
در جنون تو رفته ام از خویش
شعر و فریاد و آرزو شده ام
می خزم همچو مار تبداری
بر علفهای خیس تازهٔ سرد
آه با این خروش و این طغیان
دل گمراه من چه خواهد کرد ؟
My bewildered heart, what will it do
With the spring that arrives on its way?
With the need that takes on color,
In the nests of dry and black branches?
My bewildered heart, what will it do?
With the breeze that flows from it,
With the scent of wild pigeon’s love,
The breath of wandering fragrances?
My lips burn from the song,
My chest burns with love,
My skin splits from excitement,
My body burns from the buds.
Every moment, I surge within myself,
I go, I go to a distant place.
A bunch of sun has been taken,
My head rests on the path of light.
I am brimming with shame like a flower,
Who is my beloved, oh white spring?
If my beloved does not kiss me in this spring,
My beloved is not here, oh white spring.
The meadow, filled with dew,
Who does it call to itself?
The grasses, for a moment, silent, silent,
He who is my beloved knows!
The sky smokes outside of itself,
No longer does it fit in the world.
Ah, you would think all this (blue)
Doesn’t fit in the heart of the sky.
In the spring, he will erase her from memory,
The cold and darkness of winter.
He will unveil my hair once again,
The burning crowns of violets.
Oh, spring, oh enchantress of spring,
I have become all about him.
In your madness, I have gone out of myself,
I have become poetry, outcry, and desire.
I crawl like a feverish snake
On wet, cold fresh herbs.
Ah, with all this turmoil and upheaval,
What will my bewildered heart do?
در شب کوچک من ، افسوس
باد با برگ درختان میعادی دارد
در شب کوچک من دلهرهء ویرانیست
گوش کن
وزش ظلمت را می شنوی ؟
من غریبانه به این خوشبختی می نگرم
من به نومیدی خود معتادم
In my small night, alas,
The wind carries the fate of leaves.
In my small night, there is anxiety and desolation,
Listen,
Do you hear the blowing of darkness?
I gaze strangely at this happiness,
I am addicted to my despair.
آن چنان آلوده‌ست
عشق غمناکم با بیم زوال
که همه زندگیم می‌لرزد
چون تو را می‌نگرم
مثل این است که از پنجره‌ای
تک درختم را، سرشار از برگ،
در تب زرد خزان می‌نگرم
مثل این است که تصویری را
روی جریان‌های مغشوش آب روان می‌نگرم
شب و روز
شب و روز
شب و روز
بگذار
که فراموش کنم
تو چه هستی، جز یک لحظه، یک لحظه که چشمان مرا
می‌گشاید در
برهوت آگاهی؟
بگذار
که فراموش کنم
Love is so contaminated,
My love, with the fear of decline,
That my whole life trembles
When I look at you.
It’s like gazing at my single tree,
Abundant with leaves, from a window
During the yellow fever of autumn.
It’s like looking at an image
On the turbulent flow of running water.
Night and day,
Night and day,
Night and day,
Let me forget.
What are you, other than a moment,
A moment that opens my eyes
To the bewitching realm of awareness?
Let me forget.
شاید این را شنیده ای که زنان
در دل « آری » و « نه » به لب دارند
ضعف خود را عیان نمی سازند
رازدار و خموش و مکارند
آه، من هم زنم، زنی که دلش
در هوای تو می زند پر و بال
دوستت دارم ای خیال لطیف
دوستت دارم ای امید محال
Perhaps you’ve heard that women,
In the depths of their hearts, hold “yes” and “no” on their lips.
They don’t reveal their weakness,
They are secretive, silent, and cunning.
Ah, I too am a woman, a woman whose heart
Soars and flies in your atmosphere.
I love you, oh delicate illusion,
I love you, oh impossible hope.
به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد
به جویبار که در من جاری بود
به ابرها که فکرهای طویلم بودند
به رشد دردناک سپیدارهای باغ که با من
از فصل های خشک گذر می کردند
به دسته های کلاغان
که عطر مزرعه های شبانه را
برای من به هدیه می آوردند
به مادرم که در آیینه زندگی می کرد
و شکل پیری من بود
و به زمین، که شهوت تکرار من، درون ملتهبش را
از تخمه های سبز می انباشت – سلامی دوباره خواهم داد
می آیم، می آیم، می آیم
با گیسویم: ادامه بوهای زیر خاک
با چشم هایم: تجربه های غلیظ تاریکی
با بوته ها که چیده ام از بیشه های آن سوی دیوار
می آیم، می آیم، می آیم
و آستانه پر از عشق می شود
و من در آستانه به آنها که دوست می دارند
و دختری که هنوز آنجا،
در آستانه پرعشق ایستاده، سلامی دوباره خواهم داد
I will greet the sun once again,
The river that flowed within me,
The clouds that held my long thoughts,
The painful growth of the white saplings in the garden that passed through
the dry seasons with me,
The flocks of crows that brought the scent of nightly fields as a gift for me,
My mother, who lived in the mirror of life
And reflected my aging,
And the earth, which accumulated the fervor of my repeated desires
Inside its green sprouts – I will greet them all again.
I come, I come, I come,
With my hair: the continuation of scents under the soil,
With my eyes: thick experiences of darkness,
With the bushes I have gathered from beyond the walls,
I come, I come, I come,
And the threshold fills with love,
And on the threshold, to those who love,
And to the girl who is still standing there,
On the threshold of overflowing love, I will greet them again.
گنه کردم گناهی پر ز لذت
کنار پیکری لرزان و مدهوش
خداوندا چه می دانم چه کردم
در آن خلوتگه ِ تاریک و خاموش
در آن خلوتگه تاریک و خاموش
نگه کردم به چشم پر ز رازش
دلم در سینه بی تابانه لرزید
ز خواهش های چشم پر نیازش
در آن خلوتگه تاریک و خاموش
پریشان در کنار او نشستم
لبش بر روی لبهایم هوس ریخت
ز اندوه دل دیوانه رستم
فروخواندم به گوشش قصهٔ عشق :
تو را می خواهم ای جانانهٔ من
تو را می خواهم ای آغوش جانبخش
تو را ، ای عاشق دیوانهٔ من
هوس در دیدگانش شعله افروخت
شراب سرخ در پیمانه رقصید
تن من در میان بستر نرم
به روی سینه اش مستانه لرزید
گنه کردم گناهی پر ز لذت
درآغوشی که گرم و آتشین بود
گنه کردم میان بازوانی
که داغ و کینه جوی و آهنین بود
I have sinned, a sin full of pleasure,
Beside a trembling and intoxicated body.
Oh God, what have I done
In that dark and silent seclusion?
In that dark and silent seclusion,
I gazed into its eyes full of secrets.
My heart trembled restlessly in my chest
From the longing of its needy eyes.
In that dark and silent seclusion,
I sat troubled beside it.
Its lips poured desire onto mine,
And I escaped from the madness of my heartache.
I recited to it the tale of love:
“I want you, my beloved,
I want you, my comforting embrace,
I want you, my crazy lover.”
Desire ignited in its eyes,
Red wine danced in the goblet.
My body, on the soft bed,
Trembled ecstatically on its chest.
I have sinned, a sin full of pleasure,
In the warm and fiery embrace.
I have sinned between its arms,
Which were full of heat, animosity, and pain.
فردا اگر ز راه نمی آمد
من تا ابد کنار تو می ماندم
من تا ابد ترانهٔ عشقم را
در آفتاب عشق تو می خواندم
در پشت شیشه های اتاق تو
آن شب نگاه سرد سیاهی داشت
دالان دیدگان تو در ظلمت
گویی به عمق روح تو راهی داشت
لغزیده بود در مِه آیینه
تصویر ما شکسته و بی آهنگ
موی تو رنگ ساقهٔ گندم بود
موهای من ، خمیده و قیری رنگ
رازی درون سینهٔ من می سوخت
می خواستم که با تو سخن گوید
اما صدایم از گره کوته بود
در سایه ، بوته هیچ نمی روید
ز آنجا نگاه خستهٔ من پر زد
آشفته گرد پیکر من چرخید
در چارچوب قاب طلایی رنگ
چشم مسیح بر غم من خندید
دیدم اتاق درهم و مغشوش است
در پای من کتاب تو افتاده
سنجاقهای گیسوی من آنجا
بر روی تختخواب تو افتاده
از خانهٔ بلوری ماهی ها
دیگر صدای آب نمی آمد
فکر چه بود گربهٔ پیر تو
کاو را به دیده خواب نمی آمد
بار دگر نگاه پریشانم
برگشت لال و خسته به سوی تو
می خواستم که با تو سخن گوید
اما خموش ماند به روی تو
آنگاه ستارگان سپید اشک
سو سو زدند در شب مژگانم
دیدم که دستهای تو چون ابری
آمد به سوی صورت حیرانم
دیدم که بال گرم نفسهایت
ساییده شد به گردن سرد من
گویی نسیم گمشده ای پیچید
در بوته های وحشی ِ درد من
دستی درون سینهٔ من می ریخت
سرب سکوت و دانهٔ خاموشی
من خسته زین کشاکش درد آلود
رفتم به سوی شهر فراموشی
بردم ز یاد اندُه فردا را
گفتم سفر فسانهٔ تلخی بود
نا گه به روی زندگیم گسترد
آن لحظهٔ طلایی عطر آلود
آن شب من از لبان تو نوشیدم
آوازهای شاد طبیعت را
آن شب به کام عشق من افشاندی
ز آن بوسه قطرهٔ ابدیت را
If tomorrow you don’t come along the way,
I will stay by your side forever.
I will forever sing my love song
In the sunlight of your love.
Behind the windows of your room,
That night had a cold, dark gaze.
Your eyes’ dalliance in the darkness
Seemed to lead a way into your soul.
The mirror was slippery,
Our image broken and out of harmony.
Your hair was the color of wheat stems,
Mine curly and the color of pitch.
A secret was burning inside my chest,
I wanted to speak with you,
But my voice was tangled in a knot,
In the shade, no bush grows.
From there, your tired gaze struck me,
Restless, my body spun around.
In a golden frame,
The eyes of Christ smiled at my sorrow.
I saw the room was disordered and confused,
Your book had fallen at my feet.
My hairpins were there too,
They had fallen onto your bed.
No more sounds of water came
From the crystal home of fishes.
What was the old cat thinking
As it did not fall asleep in its eyes?
Once again, my restless gaze looked at you,
Mute, it turned to you.
I wanted to speak with you,
But silence remained upon your face.
Then, white stars shed tears,
Dripping around my eyes in the night.
I saw your hands, like clouds,
Approaching my bewildered face.
I saw the warm wings of your breath
Caress my cold neck.
You seemed like a lost breeze,
Caught in the wild bushes of my pain.
A hand poured into my chest,
A lead of silence and silence’s seed.
Tired of this painful struggle,
I went towards the city of forgetfulness.
I removed the memory of tomorrow from my mind,
Saying it was a bitter fairy tale.
Now and then, life spread before me
That golden, scented moment.
That night, I drank from your lips,
The joyful sounds of nature.
That night, you showered my love
With a kiss, a drop of your eternity.
شانه های تو
همچو صخره های سخت و پر غرور
موج گیسوان من در این نشیب
سینه میکشد چو آبشار نور
شانه های تو
چون حصار های قلعه ای عظیم
رقص رشته های گیسوان من بر آن
همچو رقص شاخه های بید در کف نسیم
شانه های تو
برجهای آهنین
جلوهٔ شگرف خون و زندگی
رنگ آن به رنگ مجمری مسین
در سکوت معبد هوس
خفته ام کنار پیکر تو بی قرار
جای بوسه های من به روی شانه هات
همچو جای نیش آتشین مار
شانه های تو
در خروش آفتاب داغ پر شکوه
زیر دانه های گرم و روشن عرق
برق می زند چو قله های کوه
شانه های تو
قبله گاه دیدگان پر نیاز من
شانه های تو
مُهر سنگی ِ نماز من
Your shoulders,
Like proud and sturdy rocks,
The waves of my hair on this cliff,
Pull the chest like a waterfall of light.
Your shoulders,
Like grand fortress walls,
The dance of my hair on them,
Like the dance of willow branches in the breeze.
Your shoulders,
Like iron towers,
Display the magnificent spectacle of blood and life,
Their color akin to the fiery copper’s glow.
In the silence of the temple of desire,
I sleep restlessly beside your body,
The place of my kisses on your shoulders,
Like the place of a fiery snake’s bite.
Your shoulders,
In the splendorous blaze of the sun,
Beneath the warm and radiant sweat droplets,
Spark like mountain peaks struck by lightning.
Your shoulders,
The sanctuary of my longing eyes,
Your shoulders.
نگاه کن که غم درون دیده ام
چگونه قطره قطره آب می شود
چگونه سایهٔ سیاه سرکشم
اسیر دست آفتاب می شود
نگاه کن
تمام هستیم خراب می شود
شراره ای مرا به کام می کشد
مرا به اوج می برد
مرا به دام می کشد
نگاه کن
تمام آسمان من
پر از شهاب می شود
تو آمدی ز دورها و دورها
ز سرزمین عطر ها و نورها
نشانده ای مرا کنون به زورقی
ز عاجها ، ز ابرها ، بلورها
مرا ببر امید دلنواز من
ببر به شهر شعر ها و شورها
به راه پر ستاره می کشانیَم
فراتر از ستاره می نشانیَم
نگاه کن
من از ستاره سوختم
لبالب از ستارگان تب شدم
چو ماهیان سرخ رنگ ساده دل
ستاره چین برکه های شب شدم
چه دور بود پیش از این زمین ما
به این کبود غرفه های آسمان
کنون به گوش من دوباره می رسد
صدای تو
صدای بال برفی فرشتگان
نگاه کن که من کجا رسیده ام
به کهکشان ، به بیکران ، به جاودان
کنون که آمدیم تا به اوج ها
مرا بشوی با شراب موج ها
مرا بپیچ در حریر بوسه ات
مرا بخواه در شبان دیرپا
مرا دگر رها مکن
مرا از این ستاره ها جدا مکن
نگاه کن که موم شب به راه ما
چگونه قطره قطره آب می شود
صراحی سیاه دیدگان من
به لای لای گرم تو
لبالب از شراب خواب می شود
به روی گاهواره های شعر من
نگاه کن
تو می دمی و آفتاب می شود
Look, how sorrow is seen within my eyes,
How it turns into drop by drop of water,
How my rebellious shadow
Becomes a captive in the hands of the sun.
Look, we all become ruins,
A spark draws me to its desire,
It lifts me to the summit,
It ensnares me in its trap,
Look, my entire sky
Becomes filled with shooting stars.
You have come from far and wide,
From the land of scents and lights,
You have placed me now in a boat,
Made of ivory, clouds, and crystals,
Take me away, the hope of my heart,
Take me to the city of poems and ecstasy.
You lead us on a star-filled path,
Beyond the stars, you show us the way,
Look, I burned from the stars,
My lips turned feverish from the starry nights,
Like red-hearted fish,
I became a star gatherer in the ponds of the night.
How distant our land was before,
To this blue canopy of the sky,
Now, I hear again in my ear,
Your voice,
The sound of angels’ snowy wings.
Look where I have reached,
To galaxies, to infinity, to eternity.
Now that we have come to the peaks,
Wash me with the waves’ wine,
Wrap me in the silk of your kiss,
Ask for me in the late-night prayers,
Don’t abandon me,
Don’t separate me from these stars.
Look, the wax of the night is on our path,
How it turns into drop by drop of water,
The blackness of my eyes,
Melts in the warmth of your gaze,
My lips become feverish with the wine of sleep,
On the threshold of my poetry,
Look, you blow, and it becomes the sun.
Read More:
Related Posts
