Share:
Sohrab Sepehri Poems in Farsi and English
Sohrab Sepehri (1928-1980) was an Iranian poet and painter whose works beautifully intertwined themes of nature, spirituality, and human existence. Born in Kashan, Iran, Sepehri’s poetry reflected a profound connection to the natural world, capturing the essence of landscapes, seasons, and the beauty of everyday experiences. Influenced by Persian mysticism and Sufi philosophy, his verses evoked a sense of wonder and contemplation about life’s mysteries, encouraging readers to find meaning and solace in the present moment. Alongside his poetic endeavors, Sepehri was also an accomplished painter, creating artworks that mirrored the tranquility and harmony found in nature. His contributions to Persian literature and art continue to inspire and resonate, leaving behind a lasting legacy of artistic expression and reflection on the human condition.
His poetry often embodies simplicity, love for nature, and deep reflections on life and existence. Note that different translators may offer varying interpretations of his works, so you may come across different versions of these poems.
Please note that translating poetry can be challenging, and the nuances and beauty of the original language may not fully transfer to the translated version. The translation above is an attempt to capture the essence of the poem in English.
بزرگ بود و از اهالی امروز بود
و با تمام افق های باز نسبت داشت
و لحن آب و زمین را چه خوب می فهمید
صدایش به شکل حزن پریشان واقعیت بود
و پلک هاش مسیر نبض عناصر را به ما نشان داد
و دست هاش هوای صاف سخاوت را ورق زد
و مهربانی را به سمت ما کوچاند
به شکل خلوت خود بود
و عاشقانه ترین انحنای وقت خودش را برای آینه تفسیر کرد
و او به شیوه ی باران پر از طراوت تکرار بود
“He was grand and of today’s people,
And had relations with all open horizons.
He understood the melody of water and earth so well,
His voice was a melancholic expression of reality.
His eyelids showed us the path of elemental pulses,
And his hands unfolded the pure air of generosity.
He directed kindness towards us.
He was in his own seclusion,
And most lovingly interpreted his own time’s curve for the mirror.
And he was, in the manner of rain full of freshness, repetition.”
به سراغ من اگر می‌آیید
پشت هیچستانم
پشت هیچستان جایی است
پشت هیچستان رگ‌های هوا پر قاصدهایی است
که خبر می‌آرند، از گل وا شده دورترین بوته خاک
آدم اینجا تنهاست
و در این تنهایی، سایه نارونی تا ابدیت جاری است
به سراغ من اگر می‌آیید
نرم و آهسته بیایید مبادا که ترک بردارد
چینی نازک تنهایی من
“If you come to me,
I am behind Nowhere,
Behind Nowhere is a place
Behind Nowhere, veins of air are full of intentions
That bring news, of the farthest flower turned to dust
Here, one is alone,
And in this solitude, the cypress shadow flows to eternity
If you come to me,
Come softly and slowly, lest
The delicate china of my loneliness breaks.”
نیست رنگی که بگوید با من
اندکی صبر، سحر نزدیک است
هر دم این بانگ برآرم از دل
وای، این شب چقدر تاریک است!
خنده ای کو که به دل انگیزم؟
قطره ای کو که به دریا ریزم؟
صخره ای کو که بدان آویزم؟
مثل این است که شب نمناک است
دیگران را هم غم هست به دل،
غم من، لیک، غمی غمناک است
“No color tells me to join in,
Patience is waning, dawn is near.
Every moment, I cry out from my heart:
Alas, how dark is this night!
Where is a smile that would gladden my heart?
Where is a drop that I could pour into the ocean?
Where is a rock I could hang from?
It’s as if this night is insidious.
Others have sorrow in their hearts as well,
But my sorrow is a sorrow most treacherous.”
چترها را باید بست
زیر باران باید رفت
فکر را خاطره را زیر باران باید برد
با همه مردم شهر زیر باران باید رفت
دوست را زیر باران باید برد
عشق را زیر باران باید جست
زیر باران باید با زن خوابید
زیر باران باید بازی کرد
زیر باران باید چیز نوشت
حرف زد
نیلوفر کاشت
زندگی تر شدن پی در پی
زندگی آب تنی کردن در حوضچه اکنون است
رخت ها را بکنیم
آب در یک قدمی است
“We must close the umbrellas,
Under the rain, we must go.
Let the thoughts and memories be carried away by the rain,
With everyone in the city, we must go under the rain.
The friend must be carried away by the rain,
Love must be sought under the rain.
Under the rain, we must sleep with our beloved,
Under the rain, we must play.
Under the rain, we must write something,
Speak a word, plant a water lily.
Life becomes wetter, one after another,
Life is now becoming a body of water in the basin.
Let’s pack up our belongings,
Water is just one step away.”
کنار تو تنهاتر شده ام
از تو تا اوج تو، زندگی من گسترده است
از من تا من تو گسترده ای
با تو برخوردم
به راز پرستش پیوستم
از تو به راه افتادم
به جلوه ی رنج رسیدم
و با این همه ای شفاف
و با این همه ای شگرف
مرا راهی از تو به در نیست
زمین باران را صدا می زند
من تو را
“Beside you, I have become even lonelier,
From you to your zenith, my life has expanded.
From me to me, you have expanded.
With you, I encountered
And joined the secret of worship.
From you, I set forth on the path,
Reached the manifestation of anguish.
With all this clarity,
And with all this grandeur,
I have no way from you to the door.
The rain calls the earth,
I call you.”
قایقی خواهم ساخت،
خواهم انداخت به آب.
پشت دریاها شهری است
که در آن پنجره‌ها رو به تجلی باز است
بام ها جای کبوترهایی است، که به فواره هوش بشری می نگرند
دست هر کودک ده ساله شهر، شاخه معرفتی است
مردم شهر به یک چینه چنان می‌نگرند
که به یک شعله، به یک خواب لطیف
خاک، موسیقی احساس تو را می‌شنود
و صدای پر مرغان اساطیر می‌آید در باد
پشت دریا شهری است
که در آن وسعت خورشید به اندازه چشمان سحر خیزان است
شاعران وارث آب و خرد و روشنی‌اند.
پشت دریاها شهری ست
قایقی باید ساخت
“I will build a boat,
And I will cast it into the water.
Behind the seas, there is a city
Where windows open to manifestation.
On the rooftops, there are doves that gaze at the fountain of human reason.
The hand of every ten-year-old child in the city is a branch of knowledge.
The people of the city look at a pebble so deeply
As if it were a flame, a tender dream.
The earth hears the music of your feelings,
And the sound of winged birds comes in the wind.
Behind the seas, there is a city
Where the vastness of the sun is as large as the eyes of the rising dawn.
Poets are the heirs of water, wisdom, and light.
Behind the seas, there is a city
A boat must be built.”
زندگی رسم خویشاوندی است
زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ
پرسشی دارد اندازه ی عشق
زندگی چیزی نیست که لب طاقچه ی عادت از یاد من و تو برود
زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد
زندگی سوت قطاری است که در خواب پلی می پیچد
زندگی مجذور آیینه است
زندگی گل به توان ابدیت
زندگی ضرب زمین در ضربان دل ماست
زندگی هندسه ی ساده و یکسان نفس هاست
“Life is the custom of kinship,
Life has wings with the expanse of death.
Life has a question the size of love.
Life is not something that the habit’s lip forgets of you and me.
Life is a strange feeling that a migrating bird has.
Life is the whistle of a train that twists a bridge in its sleep.
Life is a broken mirror.
Life is the power of eternity for a flower.
Life is the beat of the ground in the heartbeat of us.
Life is the simple geometry of breaths.”
خانه دوست کجاست؟
در فلق بود که پرسید سوار
آسمان مکثی کرد
رهگذر شاخه نوری که به لب داشت
به تاریکی شن ها بخشید و به انگشت
نشان داد سپیداری و گفت
نرسیده به درخت
کوچه باغی است که از خواب خدا
سبز تر است
و در آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است
میروی تا ته آن کوچه
که از پشت بلوغ سر به در می آرد
پس به سمت گل تنهایی می پیچی
دو قدم مانده به گل
پای فواره جاوید اساطیر زمین می مانی
و تو را ترسی شفاف فرا می گیرد
در صمیمیت سیال فضا، خش‌خشی می‌شنوی:
کودکی می بینی
رفته از کاج بلندی بالا
جوجه بردارد از لانه نور
و از او می پرسی
خانه دوست کجاست؟
“Where is the home of the beloved?
It was in the horizon that the rider asked.
The sky paused for a moment.
The passing traveler, who had a branch of light in his lips,
Gave light to the dark stones and pointed with his finger,
Showing a white spot, and said,
“Not reached by the tree,
It’s a garden alley greener than God’s dream.
In it, love is as vast as the wings of sincerity.
You go to the end of that alley,
Where behind the pinnacle of maturity, it leads to a door.
Then, you turn towards the flower of solitude.
Two steps away from the flower,
You stay by the eternal fountain of earthly myths,
And a transparent fear embraces you.
In the intimacy of the fluid space, you hear a rustle:
You see a child,
Ascending from a tall pine,
Taking a chick from the nest of light,
And you ask him,
Where is the home of the beloved?”
من و تو دیر زمانی است که خوب می دانیم
چشمه آرزو های من و تو جاری است
ابرهای دلمان پربارند
کوه های ذهن و اندیشه ما پا برجا
دشت های دلمان سبز و پر از چلچله ها
روز ما گرم و شب از قصه دیرین لبریز
من و تو می دانیم
زندگی در گذر است
همچو آواز قناری در باغ
من و تو می دانیم
زندگی آوازی است که به جان ها جاری است
زندگی نغمه سازی است که در دست نوازشگر ما است
زندگی لبخندی است که نشسته به لبان من و تو
زندگی یک رویا است که تو امروز به آن می نگری
زندگی یک بازی است که تو هر لحظه به آن می خندی
زندگی خواب خوش کودک احساس من است
زندگی بغض دل توست به هنگام سحر
زندگی قطره اشکی است فروریخته بر گونه تو
زندگی آن رازی است که نهفته است به چشم گل سرخ
زندگی حرف نگفته است که تو می شنوی
زندگی یک رویاست که به خوابش بینی
زندگی دست نوازشگر توست
زندگی دلهره و ترس درون دل توست
زندگی امیدی است که تو در نگاه من می جویی
زندگی عشق نهفته است به اندیشه تو
زندگی این همه است
من و تو می دانیم
زندگی یک سفر است
زندگی جاده و راهی است به آن سوی خیال
زندگی تصویری است که به آئینه دل می بینی
زندگی رویایی است که تو نادیده به آن می نگری
زندگی یک نفس است که تو با میل به جانت بکشی
زندگی منظره است، باران است
زندگی برف سپیدی است که بر روح تو بنشسته به شب
زندگی چرخش یک قاصدک است
زندگی یک رد پایی است که بر جاده خاکی فرو افتادست
زندگی بوی خوش نسترن است
بوی یاسی است که گل کرده به دیوار نگاه من و تو
زندگی خاطره است
زندگی دیروز است
زندگی امروز است
زندگی آن شعری است که عزیزی نوشته است برای من و تو
زندگی تابلو عکسی است به دیوار اتاق
زندگی خنده یک شاه پرک است بر گل ناز
زندگی رقص دل انگیز خطوط لب توست
زندگی یک حرف است، یک کلمه
زندگی شیرین است
زندگی تلخی نیست
تلخی زندگی ما همچو شهد شیرین است
من و تو می دانیم
زندگی آغازی است که به پایان راهی است
زندگی آمدن و بودن و جاری شدن است
زندگی رفتن خاموش به یک تنهایی است
من و تو می دانیم
زندگی آمدن است
زندگی بودن و جاری شدن است
زندگی رفتن و از بودن خود دور شدن است
زندگی شیرین است
زندگی نورانی است
زندگی هلهله و مستی و شور
زندگی این همه است
من و تو می دانیم
زندگی گرچه گهی زیبا نیست
یا که تلخ است و دگر گیرا نیست
رسم این قصه همین است و همه می دانیم
که نه پایدار غم است و نه که شاد می مانیم
زندگی شاد اگر هست و یا غمناک است
نغمه و ترانه و آواز است
بانگ نای باشد اگر یا که آواز قناری به دشت
زندگی زیبا است
من و تو می دانیم
اشک و لبخند همه زندگی است
ناله و آه و فغان زندگی است
آمدن زندگی است
بودن و ماندن و دیدن همه یک زندگی است
رفتن و نیست شدن زندگی است
این همه زندگی است
من و تو می دانیم
زندگی، زندگی است
“Me and you, it’s a long time that we know,
The spring of our wishes is flowing.
Our hearts’ clouds are full,
The mountains of our thoughts and contemplation stand firm.
The meadows of our hearts are green and full of ripples.
Our day is warm, and the night overflows with ancient tales.
Me and you know,
Life is in motion like the song of a canary in the garden.
Life is a melody flowing through souls.
Life is a musical instrument in the hands of our musician.
Life is a smile sitting on your lips.
Life is a dream you look at today.
Life is a game you laugh at every moment.
Life is the sweet sleep of a child’s feeling.
Life is the constriction in your heart at dawn.
Life is a teardrop spilled on your cheek.
Life is the secret hidden in the eye of a red rose.
Life is the unspoken word you hear.
Life is a dream you see in sleep.
Life is the caress of your hand.
Life is the anxiety and fear inside your heart.
Life is the hope you seek in my gaze.
Life is the love hidden in your thoughts.
Life is all of this.
Me and you know,
Life is a journey.
Life is a road and a path to the other side of imagination.
Life is an image you see in the mirror of your heart.
Life is a dream you overlook.
Life is a breath you take willingly.
Life is a landscape, it’s rain.
Life is a white snow settled on your soul in the night.
Life is the rotation of a lightning bug.
Life is a footprint that has fallen on the dusty road.
Life is the fragrance of a narcissus.
The scent of jasmine blooming on the wall of your gaze.
Life is a memory.
Life is yesterday.
Life is today.
Life is that poem written by a dear one for me and you.
Life is a photo frame on the wall.
Life is the laughter of a colorful peacock on the coquettish flower.
Life is the enchanting dance of the lines of your lips.
Life is a letter, a word.
Life is sweet.
Life is not bitter.
The bitterness of our life is like sweet honey.
Me and you know,
Life is a beginning that leads to an end.
Life is coming, being, and flowing.
Life is going silently into solitude.
Me and you know,
Life is coming.
Life is being and flowing.
Life is leaving and distancing oneself from one’s own being.
Life is sweet.
Life is luminous.
Life is clamor, intoxication, and excitement.
Life is all of this.
Me and you know,
Tears and smiles are all life.
Lament, sigh, and wail are life.
Coming is life.
Being and staying and seeing are all life.
Going and ceasing to be are life.
All of this is life.
Me and you know,
Life is life.”
من از باز ترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم
حرفی از جنس زمان نشنیدم
هیچ چشمی عاشقانه به زمین خیره نبود
کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد
هیچ کس زاغچه ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت
من به اندازه ی یک ابر دلم می گیرد
“I spoke with the people of this region through the widest window,
I heard no word of the nature of time.
No eye gazed lovingly at the ground,
No one was captivated by the sight of a small garden.
No one took a scarecrow seriously on a farm.
As much as a cloud, my heart is heavy.”
من ندیدم دو صنوبر را با هم دشمن
من ندیدم بیدی سایه اش را بفروشد به زمین
رایگان می بخشد نارون شاخه ی خود را به کلاغ
هر کجا برگی هست شور من می شکفد
مثل یک گلدان می دهم گوش به موسیقی روییدن
“I haven’t seen two cypress trees as enemies,
I haven’t seen a willow sell its shadow to the ground.
The mulberry tree generously offers its branch to the crow.
Wherever a leaf exists, my joy blossoms.
Like a vase, I lend an ear to the music of blossoming.”
دنگ دنگ
ساعت گیج زمان در شب عمر
می زند پی در پی زنگ
زهر این فکر که این دم گذر است
می شود نقش به دیوار رگ هستی من
لحظه ها می گذرد
آنچه بگذشت، نمی آید باز
قصه ای هست که هرگز دیگر
نتواند شد آغاز
“Ding, ding,
The bewildered clock of time strikes in the night of life,
Bells ring one after another.
The venom of the thought that this moment is passing
Imprints on the wall of my being’s veins.
Moments pass,
What is gone, never comes back.
There is a story that can never be
Started again.”
قشنگ یعنی چه؟
قشنگ یعنی تعبیر عاشقانه اشکال
و عشق تنها عشق
ترا به گرمی یک سیب می کند مانوس
و عشق تنها عشق
مرا به وسعت اندوه زندگی ها برد
مرا رساند به امکان یک پرنده شدن
“Beautiful, what does it mean?
Beautiful means interpreting the shapes in a loving way,
And love is the only love.
It warms you like a ripe apple,
And love is the only love.
It took me to the vastness of life’s sorrows,
It brought me to the possibility of becoming a bird.”
Read More:
Molana (Rumi) Poems in Farsi and English
Related Posts
