Houshang ebtehaj poems in farsi and english

Houshang ebtehaj poems in farsi and english

Hooshang Ebtehaj, commonly known by his pen name “H. E. Sayeh,” was a prominent Iranian poet, writer, and literary figure. He was born on February 14, 1928, in Isfahan, Iran, and passed away on  August 10, 2022 Sayeh was a key figure in the modernist movement in Persian poetry and played a significant role in shaping the literary landscape of contemporary Iran.

Sayeh’s poetry often explored themes of love, human emotions, existential dilemmas, and the complexities of life. He was known for his mastery of form and language, using innovative poetic techniques to convey profound meanings and emotions. His works reflected a deep appreciation for Persian culture, history, and traditions, while also engaging with universal human experiences.

Apart from his poetry, H. E. Sayeh was an accomplished translator and literary critic. He translated works of famous poets and authors from various languages into Persian, contributing to the dissemination of world literature in Iran.

Throughout his life, H. E. Sayeh received numerous literary awards and honors, and his poetry continues to be celebrated and cherished by readers both in Iran and internationally. His contributions to Persian literature have left a lasting impact on the literary community and have solidified his place as one of the eminent poets of his time.

1. E. Sayeh, was a prominent Iranian poet known for his profound and emotionally charged poetry. Some of his famous poems include:

    ارغوان، شاخه همخون جدا مانده من

    آسمان تو چه رنگ است امروز؟

    آفتابی‌ست هوا؟

    یا گرفته‌است هنوز؟من در این گوشه که از دنیا بیرون است

    آفتابی به سرم نیست

    از بهاران خبرم نیست

    آنچه می‌بینم دیوار است

    آه این سخت سیاه

    آن چنان نزدیک است

    که چو بر می‌کشم از سینه نفس

    نفسم را بر می‌گرداند ره چنان بسته که پرواز نگه

    در همین یک قدمی می‌ماند

    کورسویی ز چراغی رنجور

    قصه پرداز شب ظلمانی‌ست

    نفسم می‌گیرد

    که هوا هم اینجا زندانی‌ست

    هر چه با من اینجاست

    رنگ رخ باخته است

    آفتابی هرگز

    گوشه چشمی هم

    بر فراموشی این دخمه نینداخته است. اندر این گوشه خاموش فراموش شده

    کز دم سردش هر شمعی خاموش شده

    باد رنگینی در خاطر من

    گریه می‌انگیزد

    ارغوانم آنجاست

    ارغوانم تنهاست

    ارغوانم دارد می‌گرید…چون دل من که چنین خون آلود

    هر دم از دیده فرو می‌ریزد

    ارغوان

    این چه رازی‌ست که هر بار بهار

    با عزای دل ما می‌آید؟

    که زمین هر سال از خون پرستوها رنگین است

    وین چنین بر جگر سوختگان

    داغ بر داغ می‌افزاید؟ ارغوان پنجه خونین زمین

    دامن صبح بگیر

    وز سواران خرامنده خورشید بپرس

    کی بر این درد غم می‌گذرند؟ ارغوان خوشه خون

    بامدادان که کبوترها

    بر لب پنجره باز سحر غلغله می‌آغازند

    جان گل رنگ مرا

    بر سر دست بگیر

    به تماشاگه پرواز ببر

    آه بشتاب که هم پروازان

    نگران غم هم پروازندارغوان بیرق گلگون بهار

    تو برافراشته باش

    شعر خونبار منی

    یاد رنگین رفیقانم را

    بر زبان داشته باش؛

    تو بخوان نغمه ناخوانده من

   … ارغوان شاخه همخون جدا مانده من

Arghavan, a branch separated from its tree,

What color is your sky today?

Is the weather sunny,

Or is it still caught in gloom?

I am in this corner, detached from the world,

No sun shines upon me,

I have no news of spring.

All I see are walls,

Oh, this intense darkness,

It is so close

That when I try to take a breath from my chest,

It turns it back, locking me in a flightless path,

Within just one step.

A wounded soul like a sick lamp,

The night weaver narrates a tale of darkness.

I feel suffocated,

As if even the air is imprisoned here.

Whatever is with me here,

The color of joy has faded.

The sun never rises,

Not even a glimmer of hope.

In the corner of the eye,

This pain does not let go of forgetfulness.

Forgotten and silent in this corner,

Like a candle extinguished by a cold breath.

A colorful wind stirs in my memory,

Bringing tears to my eyes.

Arghavan is there,

Arghavan is alone,

Arghavan is crying…

Just like my bleeding heart,

Every moment, tears fall from my eyes.

Arghavan,

What mystery is it that every spring,

With the mourning of our hearts, it arrives?

The earth every year is tinged with the blood of swallows,

And this adds wound upon wound to the hearts of the burned ones.

Arghavan, the earth’s claws are bloody,

Embrace the morning’s hem.

Ask the riders of the galloping sun,

Who passes by this pain and sorrow?

Arghavan, a cluster of blood,

In the early morning when doves

Begin their cooing by the window,

Take the colorful soul in your hand.

Carry it to the theater of flight.

Ah, hurry, as even the flying ones

Are concerned about their grief.

Arghavan, hoist the crimson flag of spring,

You are my blood-stained poem.

Keep the memory of my colorful companions

Upon your tongue.

Sing the unsung melody of mine,

Arghavan, a branch separated from its tree, I remain…

نشسته ام به در نگاه می کنم

دریچه آه می کشد

تو از کدام راه می رسی؟

خیال دیدنت چه دلپذیر بود

جوانی ام درین امید پیر شد

نیامدی و دیر شد

I am sitting by the door, looking outside,

The window sighs,

From which path do you arrive?

The thought of seeing you was so delightful,

My youth has grown old in this hope,

You didn’t come, and it became late…

 

من آن ابرم که می خواهد ببارد

دل تنگم هوای گریه دارد

دل تنگم غریب این در و دشت

نمی داند کجا سر می گذارد

شبی بود و بهاری ، در من آویخت

چه آتش ها ، چه آتش ها برانگیخت

فرو خواندم به گوشش قصه ی خویش

چو باران بهاری اشک می ریخت

I am that cloud eager to rain,

My heart is longing for tears.

My heart is lonely, a stranger in this door and plain,

Does not know where to find its resting place.

One night, it embraced spring,

What fires, what fires it ignited.

I recited my own tale to his ear,

Like the tears of spring, it shed tears.

گفتمش شیرین ترین آواز چیست؟

چشم غمگینش به رویم خیره ماند

قطره قطره اشکش از مژگان چکید

لرزه افتادش به گیسوی بلند

زیر لب غمناک خواند

ناله زنجیرها بر دست من

گفتمش

آن گه که از هم بگسلد

خنده تلخی به لب آمدو گفت

آرزویی دلکش است اما دریغ

بخت شورم ره بر این امید بست

و آن طلایی زورق خورشید را

صخره های ساحل مغرب شکست

من به خود لرزیدم از دردی که تلخ

دردل من با دل او می گریست

گفتمش

بنگر در این دریای کور

چشم هر اختر چراغ زورقی است

سر به سوی آسمان برداشت گفت

چشم هر اختر چراغ زورقی است

لیکن این شب نیز دریایی است ژرف

ای دریغا شب روان کز نیمه راه

میکشد افسون شب در خوابشان

گفتمش

فانوس ماه

میدهد از چشم بیداری نشان

گفت

اما در شبی این گونه گنگ

هیچ آوایی نمی آید به گوش

گفتمش

اما دل من می تپد

گوش کن اینک صدای پای اوست

گفت

ای افسوس در این دام مرگ

باز صید تازه ای را می برند

این صدای پای اوست

گریه ای افتاد در من بی امان

در میان اشکها پرسیدمش

خوش ترین لبخند چیست ؟

شعله ای در چشم تاریکش شکفت

جوش خون در گونه اش آتش فشاند

گفت

لبخندی که عشق سربلند

وقت مردن بر لب مردان نشاند

من زجا بر خاستم

بوسیدمش

His sad eyes gazed upon me,

Drop by drop, tears rolled from his eyelashes,

A tremor fell upon his lofty locks,

Under his sorrowful lips, he chanted.

The clanking of chains on my hands,

I said to him:

“When they break apart from each other,”

A bitter smile appeared on his lips, and he said:

“It’s a captivating desire, but alas,

Fate has tied my excitement to this hope.”

And that golden boat of the sun,

Crashed against the rocks of the western shore.

I shuddered at the bitterness of the pain,

My heart wept with his heart.

I said to him:

“Look at this blind sea,

The eye of every star is a shining boat.”

He raised his head toward the sky and said:

“The eye of every star is a shining boat,

But this night is also a deep sea,

Oh, alas, the fleeing night pulls

The spell of night in their sleep.”

I said to him:

“The lantern of the moon

Shows the way to wakefulness from your eyes.”

He said:

“But in this night, it’s so enigmatic,

No melody reaches the ears.”

I said to him:

“But my heart is beating,

Listen, for it is the sound of his footsteps.”

He said:

“Oh, sorrowful in this deathtrap,

They capture a fresh prey again.

It is the sound of his footsteps,

A cry of despair fell upon me,

Amidst the tears, I asked him:

“What is the most delightful smile?”

A flame blossomed in his dark eyes,

A surge of blood erupted on his cheeks.

He said:

“The smile of triumphant love,

At the moment of dying, it shows on the lips of brave men.”

I rose with a shout,

And I kissed him.

 

تا تو با منی زمانه با من است

بخت و کام جاودانه با من است

تو بهار دلکشی و من چو باغ

شور و شوق صد جوانه با من است

یاد دلنشینت ای امید جان

هر کجا روم روانه با من است

ناز نوشخند صبح اگر توراست

شور گریه ی شبانه با من است

برگ عیش و جام و چنگ اگرچه نیست

رقص و مستی و ترانه با من است

گفتمش مراد من به خنده گفت

لابه از تو و بهانه با من است

گفتمش من آن سمند سرکشم

خنده زد که تازیانه با من است

هر کسش گرفته دامن نیاز

ناز چشمش این میانه با من است

خواب نازت ای پری ز سر پرید

شب خوشت که شب فسانه با من است

As long as you are with me, the world is with me,

Eternal fortune and contentment are with me.

You are the charming spring, and I am the garden,

A hundred young shoots of enthusiasm are with me.

Your delightful memory, O hope of my soul,

Wherever I go, the path to you is with me.

If the coquettish smile of morning is yours,

The passionate weeping of night is with me.

Though there may not be luxury, cup, or harp,

Dancing, intoxication, and song are with me.

I told him, “My desire is fulfilled,”

He laughed and said, “Pretense and excuses are with me.”

I said, “I am that rebellious wanderer.”

He laughed and said, “The bridle is with me.”

Everyone has caught the hem of his need,

The coquetry of his eyes is my in-between.

Your charming sleep, O fairy, has flown from your head,

Your enchanting night is my epic tale.

    بی تو‌ای جان جهان، جان و جهانی گو مباش

    چون رخ جانانه نتوان دید جانی گو مباش

    همنشین جان من مهر جهان افروز توست

    گر ز جان مهر تو برخیزد جهانی گو مباش

    یک دم وصلت ز عمر جاودانم خوش‌تر است

    بر وصال دوست عمر جاودانی گو مباش

    در هوای گلشن او پر گشا‌ای مرغ جان

    طایر خلد آشیانی خکدانی گو مباش

    در خراب آباد دنیا نامه‌ای بی ننگ نیست

    از من خلوت نشین نام و نشانی گو مباش.

    چون که من از پا فتادم دستگیری گو مخیز.

    چون که من از سر گذشتم آستانی گو مباش

    گر پس از من در دلت سوز سخن گیرد چه سود

    من چو خاموشی گرفتم ترجمانی گو مباش

    سایه، چون مرغ خزانت بی پناهی خوش‌تر است

    چتر گل، چون نیست بر سر سایبانی گو مباش

Without you, O soul of the world, do not talk about soul and world,

As the soul cannot see the beloved’s soulful face, do not claim to be a soul.

You, my soul’s companion, are the love that illuminates the world,

If love for you departs from my soul, do not talk about the world.

A moment of union with you is more joyful than an eternal life,

Do not seek eternal life on the path of meeting with the beloved.

In the atmosphere of her garden, you open the wings of the soul,

Like a bird of paradise, do not remain confined to the mortal abode.

In the ruined city of the world, there is no letter without disgrace,

Do not seek fame and reputation in seclusion like me.

Since I have fallen from my feet, do not lend a helping hand,

As I have transcended the material world, do not seek sanctuary.

If after me, the fire of love speaks in your heart, what use is it?

As I have embraced silence, do not be a translator.

The shadow, like a treasure, is more pleasant without refuge,

Do not seek the shelter of a rose petal for your head.

 

صد ره به رخ تو در گشودم من

بر تو دل خویش را نمودم من

جان مایه ی آن امید لرزان را

چندان که تو کاستی، فزودم من

می سوختم و مرا نمی دیدی

امروز نگاه کن که دودم من

تا من بودم نیامدی، افسوس!

وانگه که تو آمدی، نبودم من

A hundred times, I opened my heart towards your face,

I revealed my soul to you.

You were the source of that trembling hope,

As much as you diminished it, I increased it.

I was burning in agony, and you couldn’t see me,

But today, take a look, I have turned into smoke.

As long as I existed, you didn’t come, alas!

And then when you came, I was no more.

 

    امشب به قصه دل من گوش می‌کنی

    فردا مرا چو قصه فراموش می‌کنی

    این دُر همیشه در صدف روزگار نیست

    می‌گویمت ولی تو کجا گوش می‌کنی

    دستم نمی‌رسد که در آغوش گیرمت

    ای ماه با که دست در آغوش می‌کنی

    در ساغر تو چیست که با جرعه نخست

    هشیار و مست را همه مدهوش می‌کنی

    می جوش می‌زند به دل خم بیا ببین

    یادی اگر ز خون سیاووش می‌کنی

    گر گوش می‌کنی سخنی خوش بگویمت

    بهتر ز گوهری که تو در گوش می‌کنی

    جام جهان ز خون دل عاشقان پر است

    حرمت نگاه دار اگرش نوش می‌کنی

    سایه چو شمع شعله در افکنده‌ای به جمع

    زین داستان که با لب خاموش می‌کنی

Tonight, you listen to the tale of my heart,

But tomorrow, you will forget me like a forgotten story.

This pearl is not always in the shell of time,

I speak to you, but where do you listen?

I cannot reach to embrace you,

Oh moon, with whom will you embrace?

In your wine goblet, with the first sip,

You enchant both the sober and the intoxicated.

The wine boils and bubbles in the wine pitcher, come and see,

If you recall the memory of Siavash’s blood.

If you listen, I will tell you a sweet tale,

Better than a precious gem, which you keep close to your ear.

The cup of the world is filled with the blood of lovers,

Treat it with reverence if you drink from it.

Like a shadow casting flame from a candle,

You remain silent about this tale.

    دلی که پیش تو ره یافت باز پس نرود

    هواگرفته عشق از پی هوس نرود

    به بوی زلف تو دم می‌زنم درین شب تار

    وگرنه چون سحرم بی تو یک نفس نرود

    چنان به دام غمت خو گرفت مرغ دلم

    که یاد باغ بهشتش درین قفس نرود

    نثار آه سحر می‌کنم سرشک نیاز

    که دامن توام ای گل ز دسترس نرود

    دلا بسوز و به جان برفروز آتش عشق

    کزین چراغ تو دودی به چشم کس نرود

    فغانِ بلبل طبعم به گلشن تو خوش است

    که کار دلبری گل ز خار و خس نرود

    دلی که نغمه ناقوس معبد تو شنید

    چو کودکان ز پی بانگ هر جرس نرود

    بر آستان تو چون سایه سر نهم همه عمر

    که هرکه پیش تو ره یافت باز پس نرود

A heart that finds its way to you will never turn back,

Captured by the allure of love, it won’t leave for desire.

I inhale the scent of your locks in this dark night,

Otherwise, like the dawn, a breath won’t pass without you.

My heart’s bird is so captivated by the snare of your grief,

That the memory of the paradise garden cannot escape from this cage.

I offer my morning sighs as a tribute, tears of need,

So that your robe, oh flower, remains within reach.

Burn and kindle the fire of love with all your soul,

For the smoke from this lamp doesn’t go unnoticed.

The lament of my nature is pleasing in your rose garden,

As the affair of the beloved, like thorns and nettles, won’t go away.

A heart that heard the bells’ melody in your temple,

Like children, won’t leave for the sound of any bell.

Throughout my life, I bow before your doorstep like a shadow,

For anyone who finds their way to you won’t turn back.

 

    ای عشق همه بهانه از توست

    من خامشم این ترانه از توست

    آن بانگ بلند صبحگاهی

    وین زمزمه شبانه از توست

    من انده خویش را ندانم

    این گریه بی بهانه از توست

    ای آتش جان پاکبازان

    در خرمن من زبانه از توست

    افسون شده تو را زبان نیست

    ور هست همه فسانه از توست

    کشتی مرا چه بیم دریا؟

    طوفان ز تو و کرانه از توست

    گر باده دهی و گرنه ، غم نیست

    مست از تو ، شرابخانه از توست

    می را چه اثر به پیش چشمت؟

    کاین مستی شادمانه از توست

    پیش تو چه توسنی کند عقل؟

    رام است که تازیانه از توست

    من می‌گذرم خموش و گمنام

    آوازه جاودانه از توست

    چون سایه مرا ز خاک برگیر

    کاینجا سر و آستانه از توست

O love, all excuses are from you,

I remain silent; this song is from you.

That loud morning call,

And this nocturnal whisper are from you.

I don’t know my own purpose,

This tearful sorrow is from you.

O pure-souled fire of lovers,

In my heart, the spark is from you.

You are enchanted, you lack words,

Yet if there are any tales, they are from you.

Why should I fear the sea with my ship?

The storm and the shore are from you.

Whether you offer wine or not, there is no sorrow,

Being intoxicated is from you; the tavern is from you.

What effect does wine have in front of you?

This joyful intoxication is from you.

What can reason do before you?

Peace lies in the renewal from you.

I pass silently and inconspicuously,

This eternal melody is from you.

Lift me like a shadow from the dust,

For this sanctuary and threshold are from you.

 

 

 

Read More:

Molana (Rumi) Poems in Farsi and English

6 Attar of Nishapur Poems: the Persian Poetry of Attar

Forugh Farrokhzad Poems in Farsi and English

mohammad-taqi bahar poems in farsi and english