Share:
Ahmad shamlou poems in english and farsi
Ahmad Shamlu, was a prominent Iranian poet, writer, and translator. He was born on December 12, 1925, in Tehran, Iran, and passed away on July 23, 2000. Shamlu is considered one of the most influential poets of modern Persian literature.
Throughout his life, Shamloo played a significant role in shaping Iranian poetry and literature. He was associated with the “New Poetry” movement, which sought to modernize Persian poetry and break away from traditional forms and themes. His works often touched on social issues, political themes, and the human condition.
Ahmad Shamlu’s poems are deeply profound and rich in emotions. Here are a few excerpts from some of his well-known poems:
گر بدین‌سان زیست باید پست
من چه بی‌شرمم اگر فانوسِ عمرم را به رسوایی نیاویزم
بر بلندِ کاجِ خشکِ کوچه‌ی بن‌بست
گر بدین‌سان زیست باید پاک
من چه ناپاکم اگر ننشانم از ایمانِ خود، چون کوه
یادگاری جاودانه، بر ترازِ بی‌بقایِ خاک
“If life is to be lived like this, it’s better to be lowly,
Why should I be ashamed if I put my life’s lantern to shame,
On top of the tall, withered cypress of the dead-end alley?
If life is to be lived like this, it’s better to be pure,
Why should I be impure if I don’t show my faith, like a mountain,
An eternal souvenir, on the scale of imperishable dust.”
قصه نیستم که بگویی
نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی
یا چیزی چنان که بدانی
من درد مشترکم
! مرا فریاد کن
“I am not a tale for you to tell,
Nor a melody for you to sing,
I am not a voice for you to hear,
Or something for you to see,
Or something for you to know.
I am the shared pain…
Scream out my name!”
آری، با توام
من در تو نگاه می کنم
در تو نفس می کشم
و زندگی مرا تکرار می کند
بسان بهار که آسمان را
و علف را پاکی آسمان
در رگ من ادامه می‌یابد
“Yes, I talk to you,
I look through you,
I breathe in you,
And life repeats itself in me,
Like spring that purifies the sky,
And the grass, the purity of the sky,
Continues in my veins.”
اشک رازیست
لبخند رازیست
عشق رازیست
اشک آن شب لبخند عشقم بود
قصه نیستم که بگویی
نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی
یا چیزی چنان که بدانی
من درد مشترکم مرا فریاد کن
درخت با جنگل سخن میگوید
علف با صحرا
ستاره با کهکشان
و من با تو سخن میگویم
نامت را به من بگو
دستت را به من بده
حرفت را به من بگو
قلبت را به من بده
من ریشه های تو را دریافته ام
با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام
و دستهایت با دستان من آشناست
در خلوت روشن با تو گریسته ام برای خاطر زندگان
و در گورستان تاریک با تو خوانده ام زیباترین سرودها را
زیرا که مردگان این سال عاشقترین زندگان بوده اند
دستت را به من بده
دستهای تو با من آشناست
ای دیریافته با تو سخن میگویم
بسان ابر که با توفان
بسان علف که با صحرا
بسان باران که با دریا
بسان پرنده که با بهار
بسان درخت که با جنگل سخن میگوید
زیرا که من ریشه های تو را دریافته ام
زیرا که صدای من با صدای تو آشناست
“Tears are a secret,
Smiles are a secret,
Love is a secret,
The tears of that night were the smile of my love.
I am not a tale for you to tell,
Nor a melody for you to sing,
I am not a voice for you to hear,
Or something for you to see,
Or something for you to know.
I am the shared pain…
Scream out my name!
The tree speaks to the forest,
The grass to the desert,
The star to the galaxy,
And I speak to you.
Tell me your name,
Give me your hand,
Tell me your words,
Give me your heart.
I have grasped your roots,
With your lips, I have spoken to all lips,
And your hands are familiar with mine.
In the bright solitude, I wept for the sake of the living,
And in the dark graveyard, I recited the most beautiful poems with you,
For the dead of this year have been the most passionate living.
Give me your hand,
Your hands are familiar with mine.
Oh, latecomer, I speak to you,
Like the cloud with the storm,
Like the grass with the desert,
Like the rain with the sea,
Like the bird with the spring,
Like the tree that speaks to the forest,
For I have grasped your roots,
For my voice is familiar with your voice.”
من باهارم تو زمین
من زمینم تو درخت
من درختم تو باهار ــ
نازِ انگشتای بارونِ تو باغم می‌کنه
میونِ جنگلا تاقم می‌کنه
تو بزرگی مثِ شب
اگه مهتاب باشه یا نه
تو بزرگی
مثِ شب
خودِ مهتابی تو اصلاً، خودِ مهتابی تو.
تازه، وقتی بره مهتاب و
هنوز
شبِ تنها
باید
راهِ دوری‌رو بره تا دَمِ دروازه‌ی روز ــ
مثِ شب گود و بزرگی
مثِ شب
تازه، روزم که بیاد
تو تمیزی
مثِ شبنم
مثِ صبح
تو مثِ مخملِ ابری
مثِ بوی علفی
مثِ اون ململِ مه نازکی
اون ململِ مه
که رو عطرِ علفا، مثلِ بلاتکلیفی
هاج و واج مونده مردد
میونِ موندن و رفتن
میونِ مرگ و حیات
مثِ برفایی تو
تازه آبم که بشن برفا و عُریون بشه کوه
مثِ اون قله‌ی مغرورِ بلندی
که به ابرای سیاهی و به بادای بدی می‌خندی
من باهارم تو زمین
من زمینم تو درخت
من درختم تو باهار،
نازِ انگشتای بارونِ تو باغم می‌کنه
میونِ جنگلا تاقم می‌کنه
“I am spring, you are the earth,
I am the earth, you are the tree,
I am the tree, you are the spring,
The flirtation of rain’s fingers makes my garden happy,
Between the forest’s trees, it paints patterns.
You are great like the night,
Whether there is a moon or not, you are great,
Like the night.
You are the moon itself, you truly are the moon itself.
Fresh, when the moon goes and
Still, the night alone
Must
Travel a long way to the doorstep of the day.
Greatness of the pit and the night,
Greatness of the night.
Fresh, when my day comes
You are clean
Like morning dew,
Like the scent of grass,
Like that tender moonlight:
That tender moon
That is suspended hesitantly,
Between staying and leaving,
Between life and death.
Like your snow.
Fresh, when my water turns into snow and covers the mountain,
Like that proud high peak
That smiles at black clouds and evil winds…
I am spring, you are the earth,
I am the earth, you are the tree,
I am the tree, you are the spring,
The flirtation of rain’s fingers makes my garden happy,
Between the forest’s trees, it paints patterns.”
با درودی به خانه می‌آیی و
با بدرودی
خانه را ترک می‌گویی
ای سازنده!
لحظه‌ی عمرِ من
به جز فاصله‌ی میانِ این درود و بدرود نیست
این آن لحظه‌ی واقعی‌ست
که لحظه‌ی دیگر را انتظار می‌کشد
نوسانی در لنگرِ ساعت است
که لنگر را با نوسانی دیگر به کار می‌کشد
گامی‌ست پیش از گامی دیگر
که جاده را بیدار می‌کند
تداومی‌ست که زمانِ مرا می‌سازد
لحظه‌هایی‌ست که عمرِ مرا سرشار می‌کند
“With a greeting, you enter the house,
And with a farewell,
You leave the house.
Oh, creator!
The moment of my life
Is nothing but the distance between this greeting and farewell:
This is the real moment
That awaits another moment.
There is a fluctuation in the anchor of time,
That pulls the anchor with another fluctuation.
A step precedes another step
That awakens the road.
It’s continuity that shapes my time,
Moments that fill my life.”
دوست اش می دارم
چرا که می شناسمش
به دوستی و یگانگی
شهر
همه بیگانگی و عداوت است
هنگامی که دستان مهربانش را به دست می گیرم
تنهایی غم انگیزش را در می یابم
اندوه اش
غروبی دلگیر است
در غربت و تنهایی
هم چنان که شادی اش
طلوع همه آفتاب هاست
I love his friend,
Because I know him well,
In friendship and unity.
The city,
All is estrangement and hostility,
But when I hold his gentle hands,
I find the sorrowful loneliness.
His grief is like a melancholic sunset,
In exile and solitude,
Just as his joy is like the rising of all suns.
زیباترین حرفت را بگو
شکنجه ی پنهان سکوت ات را آشکاره کن
و هراس مدار از آنکه بگویند
ترانه یی بیهوده می خوانید
چرا که ترانه ی ما
ترانه ی بیهوده گی نیست
چرا که عشق
حرفی بیهوده نیست
حتی بگذار آفتاب نیز بر نیاید
به خاطر فردای ما اگر
بر ماش منتی ست
چرا که عشق
خود فرداست
خود همیشه است
Tell me your most beautiful word,
Reveal the hidden torment of your silence,
And do not fear those who might say
You sing a pointless song.
For our song is not a futile one,
And our love is not a meaningless word,
Even if the sun refuses to rise
For our tomorrow,
It matters not, for our love is today,
Our love is always.
تو را دوست می‌دارم
طرف ما شب نیست
صدا با سکوت آشتی نمی‌کند
کلمات انتظار می‌کشند
من با تو تنها نیستم
هیچ کس با هیچ کس تنها نیست
شب از ستاره‌ها تنهاتر است
I love you,
Our side is not dark,
Sound does not make peace with silence,
Words are waiting,
I am not alone with you,
No one is alone with anyone,
The night is lonelier than the stars…
سادگیم را
یک رنگیم را
به پای حماقتم نگذار
انتخاب کرده ام که ساده باشم
و دیگران را دور نزنم
وگرنه دروغ گفتن
و بدبودن و آزار و فریب دیگران
آسان ترین کار دنیاست
بلد بودن نمی خواهد
Do not undermine my simplicity,
Or the color of my essence,
Do not label me as foolish.
I choose to be simple,
And not push others away.
For, lying,
Being deceitful and hurtful to others,
Is the easiest thing in the world,
But I do not seek to possess such abilities.
شبانه شعری چگونه توان نوشت
تا هم از قلب من سخن بگوید ، هم از بازویم ؟
شبانه
شعری چنین
چگونه توان نوشت ؟
من آن خاکستر سردم که در من
شعله ی همه عصیان هاست ،
من آن دریای آرامم که در من
فریاد همه توفان هاست ،
من آن سرداب تاریکم که در من
آتش همه ایمان هاست
In the night, how can one write a poem
That speaks both from my heart and my arm?
I am that cold ash within me,
In which flames all rebellions.
I am that serene sea within me,
In which cries all storms.
I am that dark dungeon within me,
In which burns all faith.
یاران ناشناخته ام
چون اختران سوخته
چندان به خاک تیره فرو ریختند سرد
که گفتی
دیگر، زمین، همیشه، شبی بی ستاره ماند
آنگاه، من، که بودم
جغد سکوت لانه تاریک درد خویش،
چنگ زهم گسیخته زه را
یک سو نهادم
فانوس بر گرفته به معبر در آمدم
گشتم میان کوچه مردم
این بانگ با لبم شررافشان
آهای
از پشت شیشه ها به خیابان نظر کنید
خون را به سنگفرش ببینید
این خون صبحگاه است گوئی به سنگفرش
کاینگونه می تپد دل خورشید
در قطره های آن
My unknown companions,
Like burnt stars,
They fell so cold to the dark earth
That you said,
“Never again, the land will remain starless forever.”
Then, I, who once existed,
An owl of silence in the dark nest of my pain,
I plucked the strings of mourning,
And holding a lantern, I entered the crossroads,
Wandering among the people on the streets,
This outcry erupted from my lips like sparks:
“Oh, look out onto the streets from behind the windows!
See the blood on the cobblestones! …
This blood is the morning’s as if on the cobblestones,
How the heart of the sun throbs
In its droplets…”
من و تو یکی دهانیم
که با همه آوازش
به زیبا سرودی خواناست
من و تو یکی دیدگانیم
که دنیا را هر دم
در منظر خویش
تازه‌تر می‌سازد
…
من و تو یکی شوریم
از هر شعله‌ای برتر
که هیچ گاه شکست را بر ما چیرگی نیست
چرا که از عشق روئینه‌تنیم
You and I share one mouth,
Whose every sound
Sings a beautiful melody together.
You and I share one pair of eyes,
Which each moment,
Recreates the world
In its own fresher view.
…
You and I share one passion,
Superior to any flame,
For we are never defeated by adversity,
Because we are the reflection of love.
عـشق
خـاطره یی ست به انتـظار ِ حـدوث و تـجـدد نـشسته٬
چـرا کـه آنـان اکـنون هـر دو خـفـته انـد
در ایـن سوی بـستر
مـردی و
زنـی
در آن سـوی
تــندبـادی بـر درگـاه و
تـندبـاری بـر بـام
مـردی و زنـی خـفته
و در انتـظار ِ تـکرار و حـدوث
عــشقی
خـسته
Love is a memory sitting in anticipation of renewal and reoccurrence,
Because those two are now both asleep.
On this side of the bed,
A man and
A woman,
On the other side.
The windstorm at the door,
And the thunder on the roof,
A man and a woman asleep,
And in anticipation of repetition and occurrence,
A weary love.
لمسِ تن تو
شهوت است و گناه
حتی اگر خدا عقدمان را ببندد
داغیِ لبت ، جهنم من است
حتی اگر فرشتگان سرود نیکبختی بخوانند
هم آغوشی با تو ، هم خوابگیِ چرک آلودی ست
حتی اگر خانه ی خدا خوابگاهمان باشد
فرزندمان، حرام نطفه ترین کودک زمین است
حتی اگر تو مریم باشی و من روح القدس
خاتون من
حتی اگر هزار سال عاشق تو باشم ،
یک بوسه یک نگاه حتی ـ حرامم باد
اگر تو عاشق من نباشی
The touch of your body
Is lust and sin,
Even if God were to sanctify our bond,
The burning of your lips, it’s my hell,
Even if angels sing songs of happiness,
Both an embrace with you and a filthy slumber are impure,
Even if the house of God were our abode…
Our offspring, the forbidden child of earthly conception,
Even if you were Mary and I were the Holy Spirit,
My beloved lady,
Even if I were to love you for a thousand years,
A kiss, a glance, even these would be forbidden,
If you’re not in love with me…
عشق ما دهکده یی ست که هرگز به خواب نمی رود
نه به شبان و
نه به روز
و جنبش و شور حیات
یک دم در آن فرو نمی نشیند
هنگام آن است که دندان های تو را
در بوسه یی طولانی
چون شیری گرم
بنوشم
Our love is a village that never sleeps,
Neither at night,
Nor during the day,
And the excitement and fervor of life
Never settle down for a moment there.
It is at that moment that I want to savor
Your teeth,
In a long, warm kiss,
Like drinking from a fountain of passion.
دوست اش می دارم
چرا که می شناسمش
به دوستی و یگانگی
شهر
همه بیگانگی و عداوت است
هنگامی که دستان مهربانش را به دست می گیرم
تنهایی غم انگیزش را در می یابم
اندوه اش
غروبی دلگیر است
در غربت و تنهایی
هم چنان که شادی اش
طلوع همه آفتاب هاست
I love my friend,
Because I know them,
In friendship and unity,
The city,
All is alienation and enmity.
When I hold their kind hands in mine,
I find the sorrowful loneliness.
Their sadness,
A melancholic sunset,
In estrangement and solitude,
Just as their happiness,
The rising of all suns.
Read More:
Houshang ebtehaj poems in farsi and english
Related Posts
