Share:
Fereydoon Moshiri poems in English and Farsi
Fereydoon Moshiri (1926–2000) was an acclaimed Iranian poet, translator, and literary figure. He is widely regarded as one of the most important poets of contemporary Persian literature. Moshiri’s poetry often explored themes of love, nostalgia, human emotions, and the Iranian cultural identity.
He was born in Tehran, Iran, and began writing poetry at a young age. His poetry was heavily influenced by classical Persian poetry and often contained elements of mysticism and symbolism. Moshiri’s work was known for its rich imagery and emotional depth.
Moshiri’s poetry gained popularity both in Iran and among Persian speakers worldwide. He was considered a master of lyrical poetry and was known for his ability to convey complex emotions through simple and elegant language. His poems have been translated into many languages, allowing a broader audience to appreciate his artistry.
Throughout his life, Moshiri held various positions in academia, including teaching Persian literature and serving as a cultural attaché at the Iranian Embassy in Moscow. He also worked as a translator, introducing Russian literature to Persian-speaking readers.
Some of Fereydoon Moshiri’s notable works include “Zemestan” (Winter), “Golhaaye Sorkh” (The Red Flowers), and “Badeh-ye Talkh” (The Bitter Wine). His poems continue to be celebrated and studied in the realm of Persian literature, and he is remembered as a significant figure in modern Iranian poetry.
Fereydoon Moshiri’s poems are known for their emotional depth, lyrical beauty, and exploration of themes such as love, nature, and the human experience. Here are a few excerpts from his poems:
“من اینجا ریشه در خاکم
من اینجا عاشق این خاک اگر آلوده یا پاکم
من اینجا تا نفس باقیست می مانم
من از اینجا چه می خواهم،نمی دانم
امید روشنائی گر چه در این تیره گیهانیست
من اینجا باز در این دشت خشک تشنه می رانم
من اینجا روزی آخر از دل این خاک با دست تهی
گل بر می افشانم
من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه چون خورشید
سرود فتح می خوانم
و می دانم
تو روزی باز خواهی گشت”
“I am rooted in this land
I am in love with this soil, whether tainted or pure
I will stay here until my last breath
What do I desire from here? I do not know
The hope of brightness, though in this dark world
I am running thirsty in this dry plain
One day, from this empty heart into this soil
I will scatter flowers
One day, from the mountain’s sword like the sun
I will sing the anthem of victory
And I know
One day, you will return.”
آخر اي دوست نخواهي پرسيد
که دل از دوري رويت چه کشيد
سوخت در آتش و خاکستر شد
وعده هاي تو به دادش نرسيد
داغ ماتم شد و بر سينه نشست
اشک حسرت شد و بر خاک چکيد
آن همه عهد فراموشت شد
چشم من روشن روي تو سپيد
جان به لب آمده در ظلمت غم
کي به دادم رسي اي صبح اميد
آخر اين عشق مرا خواهد کشت
عاقبت داغ مرا خواهي ديد
دل پر درد فريدون مشکن
که خدا بر تو نخواهد بخشيد
“Finally, O beloved, you will not ask
What my heart endured from your distance
It burned in the fire and turned to ashes
Your promises did not reach its plea
The wound turned to mourning and settled on the chest
Tears of longing fell and wet the ground
All those forgotten vows of yours
My eyes, bright, saw your white face
My soul approaches my lips in the darkness of sorrow
When will the morning of hope come to my aid?
Finally, this love will take me away
In the end, you will see my woundedness
Do not break the heart of suffering Fereydoon
For God will not grant you grace.”
درد بی درمان شنیدی؟
حال من یعنی همین!
بی تو بودن، درد دارد!
می زند من را زمین
می زند بی تو مرا،
این خاطراتت روز و شب
درد پیگیر من است،
صعب العلاج یعنی همین!
“Have you heard of the incurable pain?
My condition, that’s what it means!
Existence without you is painful!
The earth strikes me,
It strikes me without you,
These memories of yours day and night
Pursue my pain,
Incurable, that’s what it means!”
مرا عمری به دنبالت کشاندی
سرانجامم به خاکستر نشاندی
ربودی دفتر دل را و افسوس
که سطری هم از این دفتر نخواندی
گرفتم عاقبت دل بر منت سوخت
پس از مرگم سرکشی هم فشاندی
گذشت از من ولی آخر نگفتی
که بعد از من به امید که ماندی
“You led me after you for a lifetime
In the end, you reduced me to ashes
You stole the book of my heart and regret
For not reading a single line from this book
In the end, you took my heart and burned it
After my death, you even displayed your defiance
You left, but you didn’t say at the end
What remained of hope after me?”
کاش می دیدم چیست
آنچه از عمق تو تا عمق وجودم جاریست
آه وقتی که تو لبخند نگاهت را
می تابانی
بال مژگان بلندت را
می خوابانی
آه وقتی که تو چشمانت
آن جام لبالب از جان دارو را
سوی این تشنه ی جان سوخته می گردانی
موج موسیقی عشق
از دلم می گذرد
روح گلرنگ شراب
در تنم می گردد
دست ویران گر شوق
پر پرم میکند ای غنچه رنگین پر پر….
من، در آن لحظه كه چشم تو به من مي نگرد
برگ خشكيده ايمان را
در پنجه باد،
رقص شيطاني خواهش را، در آتش سبز!
نور پنهاني بخشش را، در چشمه مهر!
اهتزاز ابديت را مي بينم!!
بيش از اين، سوي نگاهت، نتوانم نگريست!
اهتزاز ابديت را يارای تماشايم نيست!
كاش می گفتی چيست
آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاريست؟!
“I wish I could see what it is
That flows from your depth to the depth of my being
Oh, the time when your smile
Shines,
Lifts the wings of your tall eyelashes,
Lulls them to sleep,
Oh, the time when your eyes
Turn the cup of soul-healing elixir,
Towards this thirsty, burning soul,
The wave of love’s music
Passes through my heart,
The spirit of colorful wine
Fills my body,
The hand of desirous destruction
Makes my wings flutter, oh colorful bud, flutter…
In that moment when your eyes don’t return to me,
I hold the dry leaf of faith,
In the fist of the wind,
The dance of devilish desire, in the green fire!
The hidden light of forgiveness, in the spring of love!
I see the eternal vibration!!
Beyond this, I can’t look toward your gaze anymore!
The eternal vibration has no audience for my watching!
I wish you would say what it is
That flows from your eyes to the depth of my being?!”
می‌خواهم و می‌خواستمت، تا نفسم بود
می‌سوختم از حسرت و عشق تو بسم بود
عشق تو بسم بود، که این شعله بیدار
روشنگر شب‌های بلند قفسم بود
آن بخت گریزنده دمی آمد و بگذشت
غم بود، که پیوسته نفس در نفسم بود
دست من و آغوش تو، هیهات، که یک عمر
تنها نفسی با تو نشستن هوسم بود
بالله، که بجز یاد تو، گر هیچ کسم هست
حاشا، که بجز عشق تو، گر هیچ کسم بود
سیمای مسیحایی اندوه تو، ای عشق
در غربت این مهلکه فریاد رسم بود
لب بسته و پر سوخته، از کوی تو رفتم
رفتم، به خدا گر هوسم بود، بسم بود
“I wanted, and I wished for you as long as I had breath
I was burning with longing, and your love was my refuge
Your love was my refuge, as this wakeful flame
Illuminated the nights of my lofty cage
That fleeing fortune came for a moment and passed
It was sorrow, a constant breath within my breath
My hand and your embrace, alas, for a lifetime
I desired only a moment’s sitting with you
By Allah, except for your memory, if there is anyone
God forbid, except for your love, if there is anyone
The sorrowful countenance of your Christ-like love
In the estrangement of this deadly realm, my cry was the custom
With closed lips and a burning heart, I left from your street
I departed, by God, if my desire was my end, so be it.”
کسي باور نخواهد کرد
اما من به چشم خويش مي بينم
که مردي پيش چشم خلق بي فرياد مي ميرد
نه بيمار است
نه بردار است
نه درقلبش فروتابيده شمشيري
نه تا پر در ميان سينه اش تيري
کسي را نيست بر اين مرگ بي فرياد تدبيري
لبش خندان و دستش گرم
نگاهش شاد
تو پنداري که دارد خاطري از هر چه غم آزاد
اما من به چشم خويش مي بينم
به آن تندي که آتش مي دواند شعله در نيزار
به آن تلخي که مي سوزد تن ايينه در زنگار
دارد از درون خويش مي پوسد
بسان قلعه اي فرسوده کز طاق و رواقش خشت مي بارد
فرو مي ريزد از هم
در سکوت مرگ بي فرياد
چنين مرگي که دارد ياد ؟
کسي ايا نشان از آن تواند داد ؟
نمي دانم
که اين پيچيده با سرسام اين آوار
چه مي بيند درين جانهاي تنگ و تار
چه ميبيند درين دلهاي ناهموار
چه ميبيند درين شبهاي وحشت بار
نمي دانم
ببينيدش
لبش خندان و دستش گرم
نگاهش شاد
نمي بيند کسي اما ملالش را
چو شمع تندسوز اشک تا گردن زوالش را
فرو پژمردن باغ دلاويز خيالش را
صداي خشک سر بر خاک سودن هاي بالش را
کسي باور نخواهد کرد
“No one will believe it
But I see with my own eyes
A man dies before the eyes of the world, without a cry
He is not sick
He is not wounded
No sword plunged into his heart
No arrow through his chest
No one has planned this silent death
His lips are smiling, his hands warm
His gaze is joyful
You might think he has forgotten all sorrow
But I see with my own eyes
The fierceness that sets flames to hay in the barn
The bitterness that burns the mirror in the frame
From within himself, it rots
Like a worn-out fortress that crumbles, its walls falling in
Collapsing from within
In the silence of a death without a cry
Does this death remember anything?
Can anyone show a sign of it?
I don’t know
For this complexity is confounding, with this rubble
What does he see in these narrow and fragile lives?
What does he see in these rough and uneven hearts?
What does he see in these terrifying nights?
I don’t know
See him
His lips are smiling, his hands warm
His gaze is joyful
No one sees his weariness
Like a swiftly burning candle, shedding tears until its end
The withering of the garden of his fanciful dreams
The dry sound of his head on the ground of his makeshift pillow
No one will believe it.”
من گرفتار شبم در پی ماه آمده ام
سیب را دست تو دیدم به گناه آمده ام ،
سیب دندان زده از دست تو افتاد زمین
باغبانم که فقط محض نگاه آمده ام ،
چال اگر در دل آن صورت کنعانی هست
بی برادر همه شب در پی چاه آمده ام ،
شب و گیسوی تو تا باز به هم پیوستند
من به شبگردی این شهر سیاه آمده ام ،
این همه تند مرو شعر مرا خسته مکن
من که در هر غزلم سوی تو راه آمده ام
“I am captivated by the night, following the moon
I have come, enticed by sin, for I saw the apple in your hand
The apple, bitten by your teeth, fell to the ground
I am the gardener who has come, solely for a glance
If there’s a trench in the heart of that Canaanite face
Without a brother, all night, I have come seeking the well
Night and your tresses have united again
I, as a night wanderer, have come to this dark city
Don’t rush so quickly, don’t tire my poem
In each ode, I have come on a path toward you.”
يکي را دوست دارم
ولي افسوس او هرگز نميداند
نگاهش ميکنم شايد
بخواند از نگاه من
که او را دوست مي دارم
ولي افسوس او هرگز نميداند
به برگ گل نوشتم من
تو را دوست مي دارم
ولي افسوس او گل را
به زلف کودکي آويخت تا او را بخنداند
به مهتاب گفتم اي مهتاب
سر راهت به کوي او
سلام من رسان و گو
تو را من دوست مي دارم
ولي افسوس چون مهتاب به روي بسترش لغزيد
يکي ابر سيه آمد که روي ماه تابان را بپوشانيد
صبا را ديدم و گفتم صبا دستم به دامانت
بگو از من به دلدارم تو را من دوست مي دارم
ولي افسوس و صد افسوس
زابر تيره برقي جست
که قاصد را ميان ره بسوزانيد
کنون وامانده از هر جا
دگر با خود کنم نجوا
يکي را دوست مي دارم
ولي افسوس او هرگز نميداند
“I love someone,
But alas, they will never know.
I look at them, perhaps,
They might read from my gaze,
That I love them,
But alas, they will never know.
I wrote on a rose petal,
I love you,
But alas, they turned the rose
Into a playful curl, to make them smile.
I said to the moon, ‘O moon,
On your path to them,
Convey my greetings and say,
I love you.’
But alas, when the moon stumbled upon their bedside,
A dark cloud came, to cover the radiant face.
I saw the breeze and said, ‘O breeze,
Hold my plea to my beloved,
Tell them, I love you.’
But alas, and a hundred alases,
A dark cloud appeared,
Intent on setting a fire,
To burn the passerby in its path.
Now, left from everywhere,
I will hold my whispers within.
I love someone,
But alas, they will never know.”
بی تو، مهتاب‌شبی، باز از آن كوچه گذشتم
همه تن چشم شدم، خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه كه بودم
در نهانخانۀ جانم، گل یاد تو، درخشید
باغ صد خاطره خندید
عطر صد خاطره پیچید
یادم آمد كه شبی باهم از آن كوچه گذشتیم
پر گشودیم و در آن خلوت دل‌خواسته گشتیم
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم.
تو، همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت.
من همه، محو تماشای نگاهت.
آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشۀ ماه فروریخته در آب
شاخه‌ها دست برآورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ
یادم آید، تو به من گفتی:
ـ از این عشق حذر كن!
لحظه‌ای چند بر این آب نظر كن،
آب، آیینۀ عشق گذران است،
تو كه امروز نگاهت به نگاهی نگران است،
باش فردا، كه دلت با دگران است!
تا فراموش كنی، چندی از این شهر سفر كن!
با تو گفتم: حذر از عشق!؟ – ندانم
سفر از پیش تو؟ هرگز نتوانم،
نتوانم!
روز اول، كه دل من به تمنای تو پر زد،
چون كبوتر، لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدی، من نه رمیدم، نه گسستم . . .
باز گفتم كه : تو صیادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو درافتم همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم، نتوانم!
اشكی از شاخه فرو ریخت
مرغ شب، نالۀ تلخی زد و بگریخت . . .
اشک در چشم تو لرزید،
ماه بر عشق تو خندید!
یادم آید كه: دگر از تو جوابی نشنیدم
پای در دامن اندوه كشیدم.
نگسستم، نرمیدم.
رفت در ظلمت غم، آن شب و شب‌های دگر هم،
نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم،
نه کُنی دیگر از آن كوچه گذر هم . . .
بی تو، اما، به چه حالی من از آن كوچه گذشتم!
“Without you, on a moonlit night, I passed by that alley
I turned my whole body into eyes, searching for you
The eagerness to see you filled the goblet of my existence
I became that crazy lover I used to be
In the hidden chamber of my soul, your memory shone
The garden smiled with a hundred memories
The fragrance intertwined with a hundred memories
I remembered the night we passed by that alley together
We spread our wings and entered that secluded space of desire
We sat by that stream for a while
You, with all the secrets of the world hidden in your black eyes
I, completely absorbed in the sight of your gaze
The clear sky and tranquil night
A joyful destiny and peaceful time
The crescent of the moon spilled into the water
Branches reached out to the moon’s touch
Night and desert, flower and stone
All have surrendered to the melody of the nightingale
I remember, you said to me:
“Beware of this love!”
Look at this water for a moment,
Water, the mirror of love’s passage
Today, your gaze is filled with concern
Be like this tomorrow, for your heart will belong to another!
Until you forget, take a journey away from this city
I told you: “Beware of love!” – I don’t know
Can I take a journey ahead of you? I cannot,
I cannot!
On the first day, when my heart yearned for you,
Like a dove, I sat on your rooftop
You struck me with a stone, but I neither fled nor shattered…
I said again: “You are the hunter, and I am the field’s gazelle
I fell into your trap, I searched everywhere.”
Beware of love, I don’t know, I cannot!
A tear fell from a branch
The night bird let out a bitter cry and flew away…
Tears trembled in your eyes,
The moon smiled upon your love!
I remember: I never heard an answer from you
I laid my foot in the lap of sorrow.
I didn’t break, I didn’t crumble.
Into the darkness of grief I went, that night and many other nights,
You neither took another wounded lover’s news,
Nor passed by that alley again…
Without you, yet, in what state did I pass by that alley?”
Read More:
Shahriar poems in English and Farsi
Simin Behbahani poems in English and Farsi
Related Posts
